Het ‘vier ogen principe’: een koekje van eigen deeg.

Sinds onze samenwerking met een aantal bedrijfsartsen die zich onvoorwaardelijk richten op arbeidsmogelijkheden, hebben we het ‘vier ogen principe` geïntroduceerd. Het ‘vier ogen principe’ is in de medische wereld bekend en gewoon onder het motto: twee zien meer dan één. Dit wil zeggen: de collega bedrijfsarts die meekijkt bij complexe en langdurige verzuimdossiers. Hij toetst of de werkgever en werknemer alles adequaat gedaan hebben om te komen tot herstel.

 

 

 

 

 

 

Een aantal bedrijfsartsen ervaart meekijken als brevet van onvermogen.

Voorbeelden hiervan zijn juist die situaties waarbij er nog geen sprake is van een objectief medisch oordeel. Wat maakt dat deze medewerker nog niet hersteld is? Of nog niet bezig is met re-integratie? Waarom is er geen einddatum van herstel in zicht?

Ook al is deze werkwijze succesvol, ik merk inmiddels dat een aantal dokters dit eerder ervaart als een brevet van onvermogen. Samen met een collega overleggen en nadenken wordt niet altijd ervaren als een kans. Ik ben hier verbaasd over, omdat een leven lang leren bij mij ervoor zorgt dat ik nog steeds met plezier mijn werk doe. Want ik leer elke dag van mijn collega’s en hierdoor word ik steeds beter in mijn vak. Natuurlijk weet ik dat mijn waarden niet te plakken zijn op iedere andere professional.

Heb geen oordeel, roep ik vaak in mijn presentaties.

Vind er niets van, heb geen oordeel. Dat zeg ik regelmatig, maar hoe moeilijk dit is ervoer ik onlangs. Onderweg naar huis luister ik mijn voicemail af. Een bedrijfsarts vroeg of ik terug wilde bellen want hij wilde graag overleggen over het door mij ingezette ‘vier ogen principe’. En wat dacht ik? Weer een bedrijfsartsdie niet blij is met het gegeven dat een collega meekijkt. Uiteindelijk bel ik en … wat blijkt?

“Ja met Erik. Fijn dat je terugbelt. Wat goed dat je een extra bedrijfsarts hebt ingezet. Een goede actie.”

Ik schrok en merkte hoe verbaasd ik was, want ik had me al laten verleiden tot een oordeel wat geheel niet klopte. Erik vroeg mij omhet telefoonnummer van zijn collega, omdat hij graag wilde overleggen over deze medewerker. “Want ik vind het een zeer lastige situatie.”

Ik kreeg een koekje van eigen deeg!

Na het gesprek met de bedrijfsarts Erik heb ik met een lach mijn rit naar huis vervolgd. Hoe zeer was ik vooringenomen. Ik kon echt denken: koekje van eigen deeg, mevrouw Teunis. Vind er niets van!